Różnice w kształtowaniu szybkości w biegach krótkich a sportach drużynowych są spore. Maksymalny dystans sprintu pokonywany w sportach drużynowych jest dużo mniejszy niż bieg na 100 m. Rzadko pokonywany dystans z pełna prędkością przekracza 50 metrów, a średnio wynosi ok 30 metrów. Jest on nawet mniejszy od najkrótszego dystansu pokonywanego przez sprinterów na zawodach halowych (60m).
Fazy sprintu
W sprincie na dystansie 100 metrów do poszczególnych faz zaliczamy, start, przyspieszenie, przejście (transition), top speed, utrzymanie maksymalnej prędkości, zwalnianie. Porównując ze sportami drużynowymi to tylko przyspieszenie oraz w jakiejś części faza przejścia biegu z pozycji niskiej do bardziej wyprostowanej ma najwięcej wspólnego . Pozostałe fazy w rzeczywistości sporo się od siebie różnią, choćby dlatego że, np piłkarz nigdy nie będzie startował z bloków, czy nie osiągnie maksymalnej prędkości ze względu na konieczność hamowania, zmiany kierunku ruchu.
Od czego zależy szybkość w sportach drużynowych?
Musimy zadać sobie pytanie, czy zawodnik przyspiesza zawsze na 100 procent? Gdyby tak było, mógłby łatwo minąć się z piłką, nie strzelić bramki, czy stracić odległość od zawodnika w polu obrony. Dlatego optymalnie dostosowane przyspieszenie, w zależności od kontekstu sytuacji na boisku będzie w tym przypadku bardziej właściwe. Poza tym jest jeszcze wiele innych różnic, które można wymienić poniżej:
- Zawodnik rzadko reaguje na sygnał akustyczny, a zdecydowanie częściej na bodziec wzrokowy
- Brak startu z bloków, a często nawet nie z pozycji statycznej
- Rzadko występuje bieg po linii prostej
- Często trzeba kontrolować piłkę: stopą jak w piłce nożnej lub w rękach, jak w futbolu amerykańskim lub w rugby.
- W sportach drużynowych nie ma ustalonego dystansu biegu
- Trzeba być przygotowanym do hamowania, zmiany kierunku, skoku lub rzutu, kopnięcia lub uderzenia piłki.
- Należy zwracać uwagę na wiele wskazówek środowiskowych, takich jak pozycja jego kolegów z drużyny, przeciwników, cel, kosz lub bramka.
- Sportowiec musi być zdolny do powtarzania maksymalnych sprintów wiele razy (RSA) I powtarzać je często po niepełnym odpoczynku, w przeciwieństwie do zawodów sprinterskich, w których czas pomiędzy dwoma maksymalnymi sprintami wynosi często dwie godziny lub więcej. Wysoki RSA odgrywa ogromną rolę w sportach zespołowych.
Oznacza to, że zwykłe metody treningowe, które wykorzystuje sie w sprincie po torze lekkoatletycznym nie mogą być całkowicie kopiowane, aby poprawić prędkość w drużynie lub dyscyplinach sportowych. Trzeba szukać znacznie bardziej konkretnych wariantów pozycji wyjściowych, odległości, kontroli piłki, przeglądu gry, zmian kierunku, działań związanych z grą i innych czynników. Środowisko jest na tyle chaotyczne, że więcej korzyści przyniesie praca nad zwinnością i przyspieszeniem na krótkich dystansach oraz zdolnością do ich powtarzania. Każdy sport jest inny, bo różni sie długością pokonywanych odcinków.
Odległość sprintu jest inna dla każdego sportu.
Odległość przyśpieszenia w tenisie lub koszykówce jest znacznie krótsza niż w piłce nożnej lub rugby. Ponadto specyfika techniczno – motoryczna sprawia, że jest trudna, np. w tenisie czy hokeju na lodzie, ponieważ sportowiec zawsze biegnie z narzędziem w swoich rękach jak rakieta czy kij. W piłce nożnej, zawodnik może biegać swobodnie; tylko jeden (lub co najwyżej) dwóch graczy biegnie przy piłce podczas meczu, inni nie mają piłki do kontrolowania. Współczesne systemy analizy wideo i systemy GPS są w stanie zmierzyć wszystkie bieżące odległości wszystkich graczy. Daje nam to cenny wgląd w dominujące odległości, ich liczbę i okresy odpoczynku. Oczywiście zależy to od sportu, poziomu, pozycji, zadań gracza i aktualnych wymagań tego meczu.
Planowanie szybkości w sportach drużynowych.
Planując kształtowanie szybkości w sportach nie związanych z lekkoatletyką możemy powiedzieć, że wystarczające będzie skupianie się dwa razy w tygodniu na czystym rozwoju prędkości. Resztę kształtowania szybkości należy wykonać w bardziej konkretnym kontekście.
- Po pierwsze: gracze również wykonują sprinty podczas treningów technicznych i taktycznych.
- Po drugie: trening siłowy w specyficznej formie może również przyczynić się (pośrednio) do poprawy prędkości.
Czy szybkość na dłuższym odcinku jest zatem bezużyteczna?
Sam sprint może być używany jako świetna rozgrzewka przed częścią główną innego treningu.
Mądrym podejściem jest kontrolowanie i korygowanie techniki sprintu również na innych treningach. Jeden trening może skupiać się na czystym przyspieszeniu, startach i mechanice, podczas gdy drugi trening może być bardziej konkretny; związane z wymaganiami sportowymi i z bardziej specyficznymi zadaniami, z dużą różnorodnością, które można zaobserwować w tym sporcie.